Κάποτε
ήθελα και εγώ τον πρίγκιπα …
Ήμουν και εγώ το κορίτσι της διπλανής πόρτας , που
ήθελα να ερωτευτώ , να μαγευτώ , να
αφεθώ. Όχι πια. Έγινα μια από τους πολλούς. Ένα βράδυ , όχι λόγια , όχι πίεση ,
όχι συζήτηση . Και αν τύχει να μιλήσουμε , όχι πολλά –πολλά , δεν ήμουν έτσι ,
έτσι έγινα. Έτσι με έκαναν , έτσι μεταλλάχθηκα. Δεν το ήθελα , δεν το θέλω ,
πια. Όμως , πλέον συνήθισα , και όταν συνηθίζεις, πονάς , συμβιβάζεσαι με τον
εαυτό σου – δεν έχεις και τίποτα άλλο- και απλά συνεχίζεις να κάνεις ότι έκανες
και πριν . ΤΙΠΟΤΑ.
Αναρωτήθηκα αν είμαι η μοναδική πάνω στον πλανήτη ,
που συνωμοτώ μόνη μου για την καταστροφή μου . Δεν με νοιάζει αν θα βρω ταίρι
να παντρευτώ , με νοιάζει που αναλώνομαι στις ορέξεις του καθενός , πιστεύοντας
ότι αυτό με κάνει Μάγκα. Μπα.
Και φτάνεις στα 30 . Συλλογίζεσαι τις δόξες , τις ήττες
, τις ευκαιρίες που είχες , μα έχασες
γιατί απλά τότε ήθελες να περνάς καλά και η φράση – Όπως φεύγεις ,
κλείσε την πόρτα- σου φαινόταν τουλάχιστον ευγενική , καταλήγοντας στην
καλύτερη των περιπτώσεων σε μια σχέση συμβιβασμού ή με τον σκύλο σου . Μέχρι να
σου πει και αυτός – όπως φεύγεις κλείσε την πόρτα-. Η μαγκιά μάλλον ήταν
παροδική και ουτοπική. Άλλο ήσουν άλλο σε έκαναν .
Δεν ξέρω αν φταίει η κοινωνία , που όλα έχουν
απομυθοποιηθεί , δεν ξέρω καν αν είναι μόδα , πάντως σχεδόν όλοι δεν
ερωτεύονται . Περνούν τα χρόνια τους στον ενθουσιασμό και στα ρηχά συναισθήματα
, στις φιλικοερωτικές κουβέντες και στο επόμενο θύμα.
Τα αφροδίσια νοσήματα πολλαπλασιάζονται . Πηγαίνουν
σαν τα ζώα με τον οποιονδήποτε, ούτε ποιος είναι , ούτε από πού είναι , ούτε
πως το λένε . Σιγά δεν θα τον ξαναδείς κιόλας.
Όταν φτάσει η ώρα που καταλαβαίνουν ότι είναι μόνοι
, ουσιαστικά μόνοι , πέφτουν στην κατάθλιψη και στο Γιατί εγώ δεν βρήκα κάποιον
να ερωτευτώ – Γιατί δεν το άξιζες-.
Όλα καλά
Συνεχίστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου